روزهای نخست درس خواندن

می خوام تمام تلاشم رو بکنم.

میشه! می دونم که میشه...

رشته ای انتخاب کردم که میشه با خوندن نتیجه گرفت. میشه رقیب بچه خرخونا شد.

موسسه ای رو انتخاب کردم که جوش رو دوست دارم و استاداش همه ی تلاششون رو می کنن تا راهنماییم کنن از چه منابعی و چه بخشایی درس بخونم.

می خوام روند بزرگ شدنم رو ادامه بدم :

اولیش روز ارایه پایان نامه بود که جلوی اونهمه دانشجو و استاد، با اعتماد بنفس  یک شیرزن از نظرات خودم و استاد دفاع کردم.

دومیش قبولی فراگیر بود. که تصمیم گرفتم و موفق شدم.

سومیش کلاس نرم افزار بود که به عنوان شاگرد برتر انتخاب میشدم و استاد گاهی بهم پیشنهاد کار میداد.

خیلی وقته شکست نخوردم.

خیلی وقته خودم رو پایین تر از بقیه ندیدم.

نمره ی پایان نامه ام از همه ی دوستام بهتر شد.

فقط من فراگیر قبول شدم و سال قبلشم مجاز به انتخاب رشته ی سراسری شدم.

فقط من کارهای خوب به استاد نرم افزار ارایه می دادم و استاد دقتم رو تحسین می کرد.

و این روند ادامه داره...

این دفعه جا نمی زنم.

کم نمیارم.

اونقدر می خونم تا جواب بگیرم.

اونقدر می خونم تا یه دانشگاه عالی قبول شم.

که بشم یه آدم مفید و تحصیلکرده.

که بتونم از دانشگاه کارشناسیم دفاع کنم.

این آخرین فرصته برای اینکه به همه اثبات کنم: " من هم می تونم!"

به همه ی اونایی که پیش خودشون می گفتن: " بچه پولداره و بی همت"

به همه ی اونایی که وقتی رفتم رشته ی ریاضی گفتن: " ما مطمینیم یک روز رشته های انسانی را خواهد خوند!"

به همه ی اونایی که راه و بیراه با نیشخند می پرسن: " چه خبر؟ چی کار می کنی؟ "

راهم راه مستقیمه، بی راهه نیست. خدا کمکم میکنه.

4 ماه زحمت میکشم واسه یک عمر سربلند زندگی کردن...

می خوام و می تونم!

دلمم می خواد!

دلم هوای سال پیش دانشگاهی رو کرده...

منظم و با برنامه درس خوندن واسه رسیدن به یه هدف بزرگ...

واسه با هم بودن هایی که خاطره شد...

واسه سختی هایی که زیادم تو ذهنم نمونده...

می خوام مثل همه ی اونایی باشم که دانشگاه قبول میشن.

با سختی و مریضی... با همسرداری و بچه داری... با بی پولی و بی معلمی...

حالا من یه قدم از همه جلوترم.

خدا رو دارم.

انگیزه دارم.

استاد و کلاس و جزوه دارم.

و چهار ماه طلایی.